Cees en Lies van Gool 50 jaar getrouwd 

ED oktober 2013

Hooge Mierde – De vrouw achter de man en dat al vijftig jaar lang. Voor Lies van Gool was de huishouding en het reilen en zeilen van het eigen gezin de hoofdmoot. Haar echtgenoot Cees is de absolute tegenpool: er is geen vereniging in zijn dorp Hooge Mierde of hij richtte die zelf mee op of zat er tientallen jaren in het bestuur. “Het ging zo ver dat hij drie dagen lang als raadslid het hele college verving. Het voelde alsof ik met de burgemeester naar bed ging,” zegt Lies.

Zaterdag 26 oktober vieren ze hun gouden feest en Cees haast zich te zeggen: “Ik had dit leven nooit kunnen leiden zonder ons Lies, die er altijd voor mij was.”

Waar sloeg die vonk ooit over?

Cees: “Ik reed als boerenzoon op de melkwagen, dan zag ik in Reusel een deerne de was ophangen. Elke ochtend maar weer. Toen ik haar bij het openluchtbal tegen kwam, ging er een lichtje branden en was het prijs.”

Als je als Reuselse in Hooge Mierde gaat wonen, wordt je dan geaccepteerd?

Lies: ik vergeet het nooit, die eerste kermis. Ik was het enige meisje in zijn vriendengroep. Ik werd met alle anderen met een groot zeel aan de anderen vastgebonden en zo ging het van kroeg naar kroeg. Ik ben het nooit vergeten en droom er soms nog van.”

Cees vervulde bij elkaar meer dan 150 jaar aan verenigingsbestuur en kreeg er de nodige onderscheidingen voor. Wat was de rol van zijn vrouw daarin?

Cees: “Dit had ik nooit gekund zonder haar. Zij was mijn baken, mijn grootste supporter en mijn supersecretaresse.”

Lies: “Als er iemand belde had ik al pen en papier bij de hand. Ze moeten hem altijd hebben, ik noteer de nummers om terug te bellen.”

Lukt het om hem nog wel eens thuis te houden?

Lies: “Woensdag 22 oktober was dé dag en onze drie kinderen en negen kleinkinderen verrastten ons met een etentje thuis. Ik moest echt moeite doen anders was hij die ochtend met de werkploeg het kerkhof bij gaan werken. In zijn woordenboek komt het woordje nee niet voor.”

Cees en Lies van Gool, nu 74 en 75 jaar oud. Ze maakten het nodige mee, maar voelen zich nog vitaal genoeg om van het leven te genieten.