In de Zwitserse Alpen komt de mountainbike tot zijn recht

Al jaren werd er bij de Baars bikers over gesproken: we gaan een keer enkele dagen de bergen in, zonder wedstrijd-element.Mighty Mike van de Wouw bleek voor ons de perfecte kartrekker in de regio waar hij goed bekend is en een deel van het jaar verblijft.

We werden door hem op woensdag 27 augustus ontvangen in Churwalden, een dorpje net onder Lenzerheide (graubunden Zwitserland).

Na een lange autorit kon de helft van de 18-koppige groep het niet laten om meteen de fiets op te springen, maar het echte genieten begon pas de volgende dag. Om 9.00 uur zaten we allemaal op de bike voor wat Mike een kennismakingsritje noemde. Lenzerheide ligt 250 meter hoger dan Churwalden, maar hij slaagde erin om met een omweg en al 400 hoogtemeters het ski-oord te passeren. Het zou nog maar een voorproefje zijn van wat nog komen ging.

foto's: Leon Peeters op een pittig stukje.

Ad Meeuwesen moet tot het uiterste gaan om vanaf een 'mooi' paadje de weg te bereiken

De eerste tocht die Mike uitgezet had was de Obermutten-Vamalatour. Volgens de Gps-info zou het 60,4 km zijn met 2361 hoogtemeters. Hier zou later de aanloop naar Lenzerheide nog bij komen.

Na Lenzerheide (op 1450 mtr) daalden we af naar 800 m om vervolgens aan de eerste serieuze klim van de dag te beginnen. Achter in de groep klonken al snel de eerste zuchten en Maarten wist via de asfaltweg een dorpje te bereiken. Het was een verstandige keuze want over het bospad was het al een serieuze beproeving. We klommen tot 12.30 u om op de eerste top van de dag (1950 m) de lunch te gebruiken.

Na het middaguur volgde eerst een schitterende afdaling. Via een oude Romeinse route door een schitterende canyon, reed Frans lek op een afdeling. Hierna begonnen we aan de tweede klim van de dag, via een lang gravelpad reden we om een berg heen, die ons terug naar Lenzerheide leidde.

foto: Roy de Beier laat de vallei zijn van waaruit we zojuist geklommen zijn

Halverwege werd het duidelijk dat het in de staart van de groep vooral overleven werd. De eerste groep (ongeveer de helft) reed door, achterin werd vooral op de laatsten gelet. Dat was maar goed ook want met twee lekke banden was het nog een pittige klus. Uiteindelijk was het tegen 18.00 uur (!!) dat we weer in Churwalden aankwamen.

Mike had daar zijn volgende tocht al voorbereid: een nog pittiger klusje dan de eerste dag. Die vooruitzichten, gevoegd bij de ervaringen van de eerste dag, zorgde er voor dat er zes bikers voor kozen om een rustiger route te rijden.

Zo kon het gebeuren dat we met elf man sterk begonnen aan de Joch Arosa route. We reden in feiten om de berg heen waar we vanaf ons verblijf op uitkeken. De finish was bij het bikepark met een schitterende slotafdaling in Lenzerheide.

Al na 4 km kreeg Frank problemen met zijn derailleur. Hij had het geluk dat hij met enkel afdalen terug naar het verblijf kon. De groep verzamelde weer en we trokken verder, van de harde weg af. Richting Arosa was het mooi klimmen over smalle paadjes, mooie beekjes en watervallen passerend en hier en daar een koe op ons pad. Henk Baars kon het niet laten om er nog eentje aan het uier te trekken..

We wisten dat het laatste deel van de tocht enorm zwaar zou worden: 3 km lang een stijging tussen 20% en 25%.

Mike had echt niets teveel gezegd: het werd een pittige klus. Pas rond 13.30, na 4,5 u fietsen, bereikten we de top. De meesten moesten regelmatig even van de fiets maar ook lopen is een hel als het 25% stijgt. Bovenop de top volgde de beloning: niet alleen een heerlijke lunch, maar ook het uitzicht op het stukje dat volgde. Tussen twee even hoge bergpieken (op 2550 m) liep een smal paadje langs aan afgrond omlaag en vervolgens weer omhoog. Met grote gletsjerstenen had het meer weg van een maanlandschap.Het werd wederom een pittig stukje maar we wisten één ding: vanaf die volgende top zou het enkel afdalen zijn.Iedereen moest even tot het gaatje maar uiteindelijk kwam daar de beloning: een mieters lange afdaling. Roy haalde het niet geheel ongeschonden: hij maakte een smak tegen een rotsblok.

Naar beneden werd er na enkele km gestopt en we misten Koen; hij stond een stuk terug met een lekke band. Na een korte reparatie-rust ging het verder. In de verte zagen we het bikepark naderen, maar hier maakte ik een smak en ging over de kop. Het verkeerde spoor en te steil om nog te remmen.

Bij de top van het bikepark keken we even rond om vervolgens volle bak naar beneden te gaan. Het bikepark is voor de downhillers. Een route van zo’n 5 km, steeds 10-15% naar beneden met mooie kuipbochten en springschansen.

Beneden zagen we bij toeval de anderen die deze dag voor de rust gekozen hadden. Via de weg ging het razendsnel naar beneden, hier en daar werd de 80 kmh nog aangetikt.

Na twee dagen volle bak beloofde Mike een rustige afsluiter, de laatste dag. Maarten die het bikepark gemist had nam zich voor om daar te gaan scoren en met een dagkaart maakte hij dat zeker goed. De anderen lieten zich door Mike via Lenzerheide om een berg heen naar Chur leiden. Tot daar nog maar 600 m geklommen. Op de lunchplek zagen we Sjan Baars, zij nam daar Roy onder haar hoede, die toch veel last had van de valpartij. De vraag van Mike: over de weg of de toeristische route was natuurlijk een inkopper: natuurlijk dat laatste.

Via een Zwitsers treintje dat een poos achter ons bleef en daarna volle bak passeerde, namen we een route die ons weer nar Churwalden zou leiden. Na 5 km was er echter een bord: omleiding. ‘Dan ken ik de route niet zeker meer,’ wist Mike te melden.

De geklommen meters werden weer afgedaald om vanaf een andere plek de berg naar Churwalden te beklimmen. Na 400 m meter hoogte zagen we Chur nog steeds liggen: gaan we wel goed?

De zandpad werd een geitenpaadje, tot ook dat op hield. Met de fiets op de schouder klommen we tussen de bomen door. Het was duidelijk dat we niet goed zaten. Na 100 meter hoogte erbij (lopend) kwamen we een oude man een en Zwitserse biker tegen. We moesten een stuk afdalen, dan een stuk lopend door het bos de berg op, om een andere route te bereiken. Uiteindelijk lukte dat maar de slotklim was toch nog een pittige. Het veld viel ver uit elkaar, maar uiteindelijk was de beloning weer daar. Vlakbij een skilift een mooie stube met overheerlijke ‘weitzer’. Met een schuimkraag in de krop nog een stukje naar benden? Opnieuw niet de makkelijkste route. Het was nog even billen knijpen maar uiteindelijk kwam Churwalden weer in zicht.

Drie mooie dagen met perfecte routes. Lenzerheide e.o is een echt bikeavontuur en Mighty Mike: die mag blijven.