Leven als een zigeuner
Ad en Marian Paridaans toeren met woonwagen door Nederland
trompetter Kempenland 2008
Enige tijd terug stonden er in Sneek een aantal ‘zigeunerwagens’ in de entourage van de Sneekweek. De vrijbuiters, gekleed als zigeuners, zijn brave huisvaders en nette huismoeders. Mensen die het hele jaar door de handen uit de mouwen steken maar af en toe opgaan in hun passie: leven in een woonwagen.
Ad en Marian Paridaans uit Reusel zagen achttien jaar geleden enkele woonwagens op een evenement en waren op slag verkocht. Ze schaftten er zelf eentje aan en sindsdien is het hun tweede huis. Ze werden lid van de Nederlandse woonwagenclub Rinco en ontmoeten zo mensen met dezelfde passie. Op evenementen zijn ze graag geziene gasten, vooral als ze ook nog in stijl gekleed gaan.
De acht meter lange wagen langs hun woning is geheel in stijl, zoals een woonwagen eruit hoort te zien. Als trekker staat er een Unimag voor, een veredeld landbouwvoertuig dat in dezelfde kleur gespoten is.
De wagen oogt pittoresk, het pipo-gevoel komt zo weer van veertig jaar terug overwaaien. Aan de achterzijde leidt een mooi houten trapje naar binnen. Er is een kleine veranda waar precies twee stoelen op passen met een fraaie markies erboven. Binnen in de huiskamer valt vooral het mooie houtsnijwerk op. De wagen is van binnen van veel gemakken voorzien met een keukentje en een watersysteem op 12 volt. ‘Ja een beetje handigheid heb je wel nodig,’ grijnst Ad die het klussen veelal zelf uitvoert. Trots laat hij zien dat hij zelfs een kelder in de wagen heeft: een luik dat toegang geeft tot een bak onder de wagen waar een deel van de voorraad levensmiddelen past.
Het middelste deel van de wagen is een zitkamertje, compleet met vier makkelijke stoelen die zo uit een antieke salon kunnen komen. Het dressoirtje aan de zijkant heeft Ad ergens op de kop getikt, het raam erboven vervangt de spiegel die er oorspronkelijk boven zat. Er was nog wat handigheid voor nodig om het onder het raam te laten passen.
In het laatste deel staan twee tweepersoons stapelbedden. Onder de woonwagen zijn nog twee slaapplaatsen in twee bakken die via een klepdeurtje te bereiken zijn. ‘Nee, die gebruiken we maar niet,’ zegt Marian. ‘Beetje eng om daarin te liggen maar in geval van nood zou het kunnen’.
Binnen in het interieur is veel hout verwerkt wat het geheel een warme uitstraling geeft.
Rondtrekken
Enkele keren per jaar wordt de trekker voor de woonwagen gezet om een toer te gaan maken. Verder als de Benelux komen ze doorgaans niet, door de snelheidsbegrenzing van de trekker kost het reizen de nodige tijd. ‘Daar zit eigenlijk het enige minpuntje,’ legt Ad uit. We zien nooit op tegen het reizen, het hoort bij onze vakanties. Het probleem is de slechte aanduiding op de wegen met op onverwachte momenten trajecten waar je met een trekker niet door mag. Het spreekt voor zich dat we de snelwegen moeten mijden, als we dan een alternatief zoeken blijkt daar ineens een verbod voor trekkers te zijn. Onlangs moesten we onder een viaduct door maar de wagen bleek er niet door te kunnen. Dan is het gewoon lastig om de weg te vinden, ook de tomtom biedt in dat geval geen oplossing’.
De trektochten van de familie Paridaans zijn vaak gekoppeld aan een of ander evenement, vaak trekken ze samen op met andere leden van Rinco. Toen ze een uitnodiging kregen om bij de <I>Sneekweek<I> te figureren hoefden ze daar niet lang over na te denken. De spullen werden gepakt en met zijn zigeunerhoed en zijn klompen klom Ad achter het stuur. Maar met 20 kilometer per uur helemaal naar Friesland daar moet je wel even wat tijd voor uittrekken.
Leven als zigeuner
Via Oost Brabant werd er koers naar het Noorden gezet. Onderweg kreeg Marian weer vaak de vraag die ze vaker krijgt: ‘wonen jullie hier altijd in?’ Onderweg overnachtten ze met hun woonwagen op boerencampings, het is hun ervaring daar altijd gastvrij ontvangen te worden.
Begeleidt door onweer en bliksem bereikten ze na drie dagen het Friese Sneek waar ze met open armen werden ontvangen. In optocht werden ze naar hun tijdelijke kampeerplaatsen op de markt begeleidt ‘We kregen een mooie plaats midden in het centrum van Sneek. Er werd van ons verwacht dat we ons ook als zigeuners gedroegen, nou daar hebben we niet zo’ n probleem mee,’ zegt Ad.
Een van de <I>zigeuners<I> had een oude scharensliep, een ander demonstreerde een oude manier om de was te doen. Ad en Marian hadden een oud orgeltje waarmee ze harten van de bezoekers van de Sneekweek stalen.
Terwijl de bezoekers zich overdag op en rond het water van de Friese meren ophielden, was het s’avonds één groot feest in het centrum van het Elfstedenstadje. Enkel de regen gooide het nodige roet in het eten.
‘Echt, het is keigezellig,’ zegt Ad. Voor hem geen vakantie per vliegtuig naar de zon, het rondtoeren met zijn pittoreske span is voor hem het summum van een mooie vrijetijdsbesteding. ‘We trekken altijd veel bekijks als we rondtrekken. Een praatje is zo gemaakt want mensen spreken je heel makkelijk aan. Zo ervaar je de omgeving heel intens, het is genieten van de dingen om je heen, met de kinderen erbij hebben we in feite alles bij wat ons dierbaar is.’
Soms krijgen ze ook heel typische verzoeken zoals van een stel dat vijftig jaar getrouwd was. Zij hadden ooit tijdelijk in een woonwagen gewoond en waren de sfeer nooit vergeten. Door hen als gast mee te nemen kregen ze een onvergetelijke dag. De dankbaarheid die dan getoond wordt is voor Ad en Marian de motivatie om telkens weer verder te trekken. Altijd weer een volgende halte met daar tussenin hun eigen echte huis als veilige thuishaven.